Od 1943 r. obóz ten pełnił oficjalnie funkcję karnego obozu dla ludności dystryktu warszawskiego, głównie z jego wschodniej części. Wyraźny podział na więźniów polskich i żydowskich nastąpił dopiero w 1942 roku. Wzrosła liczba kierowanych tu Żydów, głównie fachowców i rzemieślników.
Młodzież zapoznała się z historią obozu i z dostępnymi wystawami, dodatkowo obejrzała filmy opowiadające o Treblince. Zwiedzając obóz zagłady uczniowie przeszli czarną drogę, widzieli betonowe bloki symbolizujące tory, oglądali kamienie stworzone na wzór macew, czyli nagrobków na żydowskim cmentarzu i pomnik, który jest symbolicznym grobowcem tych, co zginęli.
Następnie przeszli do obozu pracy. Zobaczyli żwirownię, w której pracowali więźniowie. Na końcu dotarli na miejsce straceń, do zbiorowych mogił i pomnika upamiętniającego zamordowanych Romów i Sinti. Jest to miejsce niezwykle wzruszające, skłaniające do refleksji i zastanowienia się nad ludzką egzystencją.
Do końca 1942 r. wymordowano w obozie 713 555 osób. Na tablicy informacyjnej przed wejściem na teren obozu widnieje liczba 800 tys. Należy ją przyjąć jako podstawę.